Nga: Charles Bukowski
Të vajtojmë për vdekjen është e njëjtë sikur të vajtojmë kur një lule e humb ngjyrën. Ajo që më tmerron nuk është vdekja por jetën që njerëzit e jetojnë, ose më mirë thënë, jetën që nuk e jetojnë deri në vdekje.
Ata nuk e respektojnë jetën e tyre, ata shurrojnë mbi jetën e tyre, ata dhjesin mbi jetën e tyre. Pafundësisht budallenj.
Shumë të fiksuar me seksin, filmat, paratë, familjen… Kokat i kanë të mbushura me pambuk. Ata ndizen në Zotin pa menduar aspak, ata ndizen në atdhedashurinë pa menduar aspak.
Shpejt harrojnë të mendojnë me kokën e tyre, i lejojnë të tjerët të mendojnë në vend të tyre. Duken të shëmtuar, flasin shëmtuar, ecin shëmtuar. Ua këndoni atyre këngën më të mrekullueshme të shekullit, ata nuk do ta dëgjojnë.
Vdekja e shumë njerëzve është vetëm një mashtrim. Tek ata nuk ka se çfarë të vdes më.
ObserverKult
Lexo edhe:
DISIDENCA SOVJETIKE: VLLADIMIR BUKOVSKI DHE KRIMET PSIKIATRIKE
Karizmatik dhe tepër aktiv, shkrimtari Vlladimir Bukovski kaloi dymbëdhjetë vjet, ato mes viteve 1963 dhe 1976, në spitale psikiatrike, kampe të internimit dhe burgje.
Ai i zbuloi botës detajet dhe shtrirjen e represionit psikiatrik në Bashkimin Sovjetik.
I ndërtuar në mënyrë metodike, ky sistem shpiku një “shkencë” të re dhe rrënoi përfundimisht imazhin e Bashkimit Sovjetik.
Nga François BONNET
Si shpeshherë në Rusi, gjithçka fillon nga poezia. Në fund të viteve ’50, të inkurajuar nga erërat e liberalizimit, të cilat dukeshin se po frynin me denoncimin e krimeve të Stalinit më 1956, qarqet informale të poezisë lindën në hijet e universitetit.
Tekstin e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
